– Co u ciebie? – Pytali.– Jestem jak latarnik. - Zwykł odpowiadać. – Siedzę na wygnaniu w Rumunii, czytuję Pana Tadeusza, popijałam Soplicę i czekam na epicką katastrofę.
 | ||||
"Działo się to w czasach szorowania angielskich garów, które było jak pocieranie lampy Aladyna, a quidowy dżin spełniał wszelakie życzenia emigrantów. Te czasy dawno już minęły, ale zgodnie z niepisaną zasadą emigrantów Mateusz sam teraz spłacał ten dług." – Latarnik2.0 Podoba się?
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
[Polecane]
[Miejsce, gdzie do lasu chodzi się po litery]
Drewniany domek, jezioro, brak zasięgu i słowo, które miałem na końcu języka. Wybrałem się do lasu nie na grzyby, a po słowo [bo tam zasięg]...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz