[Curent, Curent]

Przestrzeń zastygła jak beton. I tylko ludzie wrzeli w ruchu jak w buzującym garnku niedoczasu. Zszedł do podziemi. Kiedy on się ucieszył, pozostali byli innego zdania. Powietrze wzburzone przez wagony nadjeżdżającego metra niosło ukojenie, jak delikatna morska bryza, ocuciło Mateusza.
–  Curent, curent  – wołali pozostali i chowali głowy, zasłaniali uszy, odwracali od peronów, jakby zły duch nawiedził to miejsce. A nie ma rzeczy bardziej przeraźliwej dla Rumuna niż czający się w ciemnych szybach wentylacji biurowej, tunelach metra niewidzialny, podstępny i oziębły, przynoszący zarazę, śmierć i pożogę curent.

Taniec w metrze