"Działo się to w czasach szorowania angielskich garów, które było jak pocieranie lampy Aladyna, a quidowy dżin spełniał wszelakie życzenia emigrantów. Te czasy dawno już minęły, ale zgodnie z niepisaną zasadą emigrantów Mateusz sam teraz spłacał ten dług." – 
Przestrzeń zastygła jak beton. I tylko ludzie wrzeli w ruchu jak w buzującym garnku niedoczasu. Zszedł do podziemi. Kiedy on się ucieszył, pozostali byli innego zdania. Powietrze wzburzone przez wagony nadjeżdżającego metra niosło ukojenie, jak delikatna morska bryza, ocuciło Mateusza.– Curent, curent – wołali pozostali i chowali głowy, zasłaniali uszy, odwracali od peronów, jakby zły duch nawiedził to miejsce. A nie ma rzeczy bardziej przeraźliwej dla Rumuna niż czający się w ciemnych szybach wentylacji biurowej, tunelach metra niewidzialny, podstępny i oziębły, przynoszący zarazę, śmierć i pożogę curent.
Taniec w metrze
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz